Her sene ve her sezon aynı şerbeti içip duruyoruz…
Her sene ve her sezon aynı sancıyı çekip çekip duruyoruz…
Her sene ve her sezon ya düşmemek için uğraşıyor ya da bir üst lige yükselebilmenin mücadelesini veriyoruz…
Yani her nasıl oluyorsa, bu bizim takımın alın yazısı oluyor…
Tıpkı yine bugün yaşadıklarımız gibi…
Sezona güzel başladık, iyi de götürdük, takımda işler tam rayına oturdu derken, aksilikler birbiri ardına geldi ve iki hocanın başını birden yedik…
Şimdi kalmış geriye 9 maç ve biz yine doğum sancıları çekmeye devam ediyoruz…
Üstelik sürecin neyi doğuracağı da belli değil…
Bir kere ilk ikiden şampiyon olma hayali suya düştü!
Play-Off potasındayız, ama yerimiz burada da garanti değil; çünkü bize bu garantiyi verebilecek bir takım yok ortada…
Hadi kaldık diyelim burada…
Yine bu kafayla Play-Off’tan çıkabileceğimizi aklımız dahi kesmiyor…
Kesmiyor arkadaş!
Hoca yok, bir!
Takımda ruh yok, iki!
Mücadele yok, üç!
Mavi beyazlı formayı giyen bir-iki futbolcu dışında canını dişine takan yok, üç!
Rahmetli Naim Hoca da yok ki, maça gele de, takımı ve taraftarı coştura!
Eeee…
Ne olacak peki bu gidişle?
Anlamıyoruz!
Anlayamıyoruz!
Yani aklımız hafsalamız almıyor bir türlü…
Yani biz her sene ve her sezon bu sıkıntıları çekmek zorunda mıyız?
Yani biz her sene ve her sezon anamızdan emdiğimiz sütü burnumuzdan getirtmek zorunda mıyız?
Söylüyoruz, söz oluyor!
Söylemiyoruz, içimize köz oluyor…
En sonunda da olan hiç kimseye değil, dönüyor dolaşıyor yine bize oluyor…
Ne diyebiliriz ki?
Allah bizi ey ede!