Geçtiğimiz haftalarda ülkece asrın felaketini yaşadık. Belki de hepimiz için en uzun Şubat ayı 2023'ün Şubat'ı oldu. Maddi manevi büyük kayıplar, zorlu ve tarif edilemez günler ardından elimizde neler kaldı diye bakıyor insan. Dünyalık bir yana, can dediğimiz ezeli ruhun bir anda göçükler altında kalması bizlere büyük bir korku ve ders veriyor.
Ve bu felaket günlerinin ardından elimizde neler kaldı diye sayacak olursam yittiğimiz nice şeyler arasında altüst olan psikolojimizden dem vurmak isterim. En ufak bir sarsıntıda avizeye giden gözlerimiz, kim bilir ne zaman önüne bakacak ve kim bilir ne zaman gönül rahatlığıyla nefes alacağız. Biz böylesine etkilenmişken bizimle beraber çocuklarımızı da seferber ettik bu sürece. Kimisi birebir şahit oldu bu felakete, kimisi haberlerde gördü, duydu ve anlandırmaya çalıştı. Ve bir çocuğun ölümü kavrayacak hale gelmesi ne büyük acıdır ki travma olarak uzun süre tesir edecektir onda. Bu süreci sağlıklı atlatabilmek için çocuklarımıza birtakım özel yaklaşımlar sergilemek zorundayız. En başta gündemden biraz da olsa uzak tutup arkadaş edasıyla muhabbet edip oyunlar oynayıp keyiflerini yerine getirmeliyiz. Sonra yavaştan konuya girip depremin nedenlerini, anlayacağı bir şekilde ona açıklayıp ondan yana olan korkuyu değil dört duvardan yana sakınmamız gerektiğini anlatmalıyız. Birçok insanın canına mal olan bu yapıların nedenini yine üslubunca açıklayıp çocuklarımızın ders almasını sağlamalıyız. Bizim yaşadıklarımızı onlar yaşamamalılar. Gelecek nesillere bir bilinç oluşturmalıyız ki gönül rahatlığıyla vatanımızı ülkemizi emanet edebilelim. Her şeyden önce vicdanlı ve Hak'tan yana olan evlatlar yetiştirelim ki bir yapıda parmağı olan herkes gece başını yastığa koyduğunda vicdanı rahat alnı ak olsun. Can ve malın arasındaki asıl değerin nerede olduğu bilsin.
Dilerim ki ülkemiz bu felaketler karşısında hazırlıklı bir nesle şahit olur ve bir daha böylesi can kayıplarına maruz kalmayız. Rabbim vefat edenlere rahmet, kalanlara sabır ve dirayet versin... Geçmiş olsun Türkiye'm.