Erzurumsporlu olmak zordur gerçekten…
Bir kere en başta her türlü sürprize ve her gelişmeye açık olmanız gerekir…
Sonra sancıya…
Saç-baş yolmaya...
Ezilmeye, itilmeye, kakılmaya ve doğranmaya elbette…
Zordur Erzurumsporlu olmak…
Çünkü memleketinle birlikte sahipsizliği iliklerine kadar yaşayıp hissetmen icap eder…
Çaresizlikmiş…
Yorgunlukmuş…
Yoksunlukmuş…
Bıkkınlıkmış…
Alışık olacaksın bunlara…
Sevinince en zirveyi görecek, üzülünce de, uykuların kaçarcasına kahrolacaksın…
Süper Lig’e çıkacaksın, düşeceksin…
Sonra bir daha çıkacaksın ve yine düşeceksin…
Hatalar ortada; ders almışızdır ümidiyle yeniden toparlanacak, yeniden yola revan olacaksın…
Ama kader bu ya; yolun yine taşlı ve dikenli olacak ve yine yarı yolda kalacaksın…
Böyle işte…
Erzurumsporlu olmak gerçekten zordur…
Sesini duyan olmaz, sözüne uyan olmaz, ucundan tutan olmaz, yolunu açan olmaz…
Olmaz da, olmaz…
Geldiğimiz noktaya bakıyoruz da…
Şampiyonluğa oynayan bir ekibiz, ligin zirvesiyle çok değil, sadece 7 puan farkımız var; ancak günlerdir hoca mevzuunu konuşuyoruz…
Falanca gelir mi?
Filanca gelir mi?
Gelirse kim gelir?
Gelmezse kim gelmez?
Yazık…
Erzurum’un kaderi galiba bu olsa gerek…
Malum teşbihtir:
Sormuşlar deveye:
-Boynun neden eğri? diye…
-Nerem düz ki, demiş…
Aynı işte…
Neremiz düz ki, futbolumuz da düz olsun…