İnsani ilişkilerde en güzel olanıdır vefa…
Ne olursa olsun, kişiler arasında ne yaşanırsa yaşansın; vefa en büyük erdem, en güzel ahlak, en güzel hasletlerden birisidir…
Vefasız insan ise, içi boş bir kutudan ibarettir sadece…
Duygusuzdur, hissizdir, yalındır, yavandır…
Ve şu kadarını bilmekte fayda var ki, vefalı insan her yerde ve her zaman kazanır, ne yaşarsa yaşasın, hangi haksızlıklarla karşı karşıya kalırsa kalsın, gülen taraf en sonunda kendisi olur…
Çünkü vefa iyiliği bilmektir, unutmamaktır…
Çünkü vefa haktır, hakkı teslim etmektir, haksızlığına “dur” demektir…
Bu sebeple hayatımıza girmiş onlarca kavram vardır mesela…
Vefalı dost…
Vefalı arkadaş…
Vefasız yar…
Vefasız hayat, gibi…
Yani gündelik hayatımızın neredeyse her anında karşılaşır, neredeyse her örnekte kullanırız vefa kavramını ve vefalı olmayı…
Vefa insana yakışandır…
Vefa insanı güzel kılandır…
Vefa gönüllere giden ve gönüllerden geçen yoldur…
Vefa kimi zaman tatlı bir dil, kimi zaman omuzda hissedilen sıcacık bir eldir…
Vefa nefestir…
Vefa boğmamaktır, boğulmamaktır…
Ve vefa en güzeldir, en güzel olandır, en sevimlidir…
Yaratılmışların en güzel ve en şereflisi olan insana da, işte bu güzellik yakışır…
Ne mutlu vefalı olanlara…